O seu primitivo nome barállase entre Anitorgis, Sucro e Concava, aínda que non hai ningún rastro fiable que o probe.
Afírmase que os concanos foi un pobo que se mantiña do sangue dos cabalos mesturada con leite. Estes e outros núcleos humanos fusionáronse cos celtiberos citeriores formando un pobo mixto, a esta mistura contribuíron, tamén, as lexións do Imperio Romano.
Coa chegada do islám, aganeras, comezou a consolidación de Cuenca como un centro urbano consolidado, as súas alfombras e a arte da eboraria, talla do marfil, foron demandadas no Al-Ándalus, e tamén na corte de Toledo.
Os musulmáns construíron unha fortaleza, probablemente chamada Conca, no alto da atalaia, para controlar os accesos á Serranía, o resto da cidade está protexida polas fouces que escavaron os ríos Jucar e Huécar, bordean a cidade, e que fan de muralla.
Na época omeya, Cuenca desenvolvería unha gran actividade agrícola e unha industria textil que fixeron dela un dos centros de importancia do califato.
A partir de 1091, sofre as consecuencias da chamada reconquista, guerras de conquista e reconquista, perdendo boa parte da actividade.
Neste século Cuenca cambiaría varias veces de dependencia e sufrira o asedio doutro pobo como o magrebí, os austeros e ortodoxos almohades.
Alfonso VIII sitiou a cidade durante nove meses ata que ao final conseguiu esgotar aos seus habitantes polo fame ou con proxectís, tamén algún colaborador que traizoou a cidade.
Cuenca, patrimonio da humanidade, é, en todo caso, unha cidade para percorrer con moita calma. Unha cidade para ver por dentro, pasear polas súas rúas e calexas, contemplar fachadas como a da Catedral ou as da Praza Maior. Paga moito a pena a vista dende fóra, a veira dos ríos, para ver o conxunto monumental, incluída a casa colgante.
Ningún comentario:
Publicar un comentario