O Mosteiro cisterciense de Santa María de Oseira é un dos monumentos importantes de Galiza. Este mosteiro, orixinario do século XII, está situado na provincia de Ourense, no concello de Cea. Xa antes había un mosteiro fundado por uns eremitas.
En 1141 o Monasterio de Oseira convértese no emblema do Císter en terras galegas, dende onde se propagarían a numerosos lugares de Galicia.
A igrexa remátase no ano 1239. Foron os séculos, XII e XIII, os de maior esplendor de Oseira.
No século XVI, o Monasterio de Oseira perde a autonomía e entra na Congregación Cisterciense de Castela.
Despois da exclaustración debido a Desamortización de Mendizábal, no século XIX, o mosteiro é abandonado e comeza un progresivo deterioro da súa arquitectura e das súas obras de arte.
No século XX volven monxes a Oseira e empréndese unha labor de restauración e recuperación deste complexo monacal, en gran medida realizada con fondos públicos da Xunta de Galicia, polo que considero que este mosteiro, ademais de estar en Galiza, tamén é, en parte, un patrimonio do pobo galego. No interior non se poden facer fotos, a menos que se pida permiso, Considero que é unha desafortunada medida que restrinxe o interese da visita.
Este mosteiro conta con dependencias como unha extraordinaria igrexa románica de transición, tres claustros de distintas épocas e estilos, unha sala capitular de gran beleza, un pequeno museo, unha botica, e outras dependencias.
A igrexa románica ten planta de cruz latina con tres naves e crucero. A cabeceira imita á de Santiago con xirola e capelas. No século XIII construíuse o ciborio. A fachada principal reformulouse en estilo barroco, con sillería almofadada e frontispicio, a máis diso outros ornatos e esculturas clasicistas. Á beira meridional da fachada da igrexa e perpendicular a ela atopamos a fachada barroca, de influencia Compostela, do conxunto residencial do mosteiro.
A sala capitular foi construída sobre formulacións tardogóticos, é un espazo abovedado por bóvedas estreladas, os nervios arrincan de columnas estriadas teñen forma de palmeira. No interior do edificio, a principios de s xx, situouse unha escola, que desapareceu cando os monxes se fixeron cargo do mosteiro.
O Mosteiro de Santa María de San Clodio de Leiro sitúase a metade de
camiño entre Ribadavia e Carballiño, xunto ao río Avia, no corazón da
comarca de Ribeiro, de moita produción de viño.
A súa orixe é
altomedieval aínda que se descoñece o tempo da súa fundación . Algunhas fontes indican que tivo lugar no século VI, levaríana a cavo monxes fuxidos do Monasterio de San Clodio de León perseguidos
polos arianos.
Alcanzou o seu máximo esplendor nos séculos XII e XIII grazas ás moitas rendas procedentes dos cultivos dos seus dominios, en
especial da produción vitivinícola. Recentemente foi restaurado como hotel, dous claustros indican o número de monxes que habitaron neste mosteiro, conta con espazos verdes interiores en proceso de acondicionamento.
A igrexa do Monasterio é de estilo tardorrománico cisterciense, estes estilos son propios de finais do
século XII e comezos do XIII.
O interior consta de tres naves separadas por alicerces cadrados con dúas
columnas nas frontes lonxitudinais que reciben os arcos formeiros, de forma oxival.
O teito de madeira orixinal que cubría estas naves foi
substituída, séculos despois, por bóvedas de crucería estrelada.
Tamén ten certa harmonía a fachada principal, a pesar de que sufriu importantes
alteracións como a colocación do campanario sobre a nave da Epístola ou o cegamento e alteración do gran rosetón situado sobre a porta principal.
Esta vila está situada entre o río Miño e a última parte do río
Avia, habitan uns 5.500 habitantes, rodeada de relevos
montañosos e resgardado da influencia oceánica, isto fai doado o cultivo da
vide, tamén na súa contorna, entre outras: Castrelo de Miño,
Cenlle, Beade, Leiro e Carballeda.
As orixes da poboación parecen romanas, é foi durante a Idade Media cando tivo o seu momento de máximo
esplendor (desde 1064 ata 1071 foi a capital do Reino de Galicia) e foi
neste momento cando se iniciou o cultivo da vide potenciada pola orde do
Císter. Máis tarde foi vila reguenga desde 1164 ata 1375 en que pasou a
ser señorío do Conde de Ribadavia. Conserva parte da súa muralla
medieval, que data de 1157, xunto coas ruínas do Castelo dos Condes de Ribadavia. Conta cunha xuderíaben conservada.
Posúe un museo no que están integradas as ruínas do castelo medieval, as indicacións están deterioradas e só en castelán, tampouco hai información en galego á entrada do Museo. Deberían cuidarse estes aspectos para que as galegas e os galegos que visitamos estes lugares nos poidamos sentir augusto nos espazos do noso país e poder recomendalos, non só aos de fora senón tamén aos de aquí.
A dous Km de Ribadavia, no val e poboación de Francelos, atópase a igrexa de San Xes de Francelos. Datada no século IX, é unha reconstrución da antiga igrexa na que integraron elementos prerrománicos da anterior construción. Foi declarada Monumento Nacional en1951.
Na fachada están situados elementos como o
arco de ferradura de influencia visigótica, as columnas con capiteis
corintios e as escenas de carácter bíblico, é moi de destacar a celosía:na parte interior ten dúas flores de
oito pétalos rodeadas por tres arcos de ferradura de distinta
elaboración, pode ter influencia mozárabe.
Os Muíños do Picón e do Folón están situados no Rosal (Pontevedra)
Este conxunto de muíños están establecidos en dúas ladeiras do monte, Campo Do Couto, entre os lugares de
Martín e Picón, aproveitan a caída de auga do río Cal, que forma os regatos Picón e Folón, que dan nome ao conxunto destes muíños, e que son afluentes do río
Carballas-Tamuxe.
Estes muíños estánconsolidados e en bo estado de conservación, o máis antigo data de 1700, este percorrido ao longo deles é empinado pero moi curto, no percorrido atopamos pequenas pontes e pasos de pedra, regatos de auga e conxuntos moi fermosos.
Hai, tamén, unha rota de sendeirismo, ben sinalizada, que discorre pola a zona.
Na parte máis alta do percorrido hai unhas vistas interesantes do monte de Santa Tegra e da parte final do río Miño, asi como do val do Rosal.
É de resaltar o aproveitamento da enerxía hidráulica que supuxo a construción e disposicións destes muíños, uns seguidos dos outros, onde a mesma auga movía todo un conxunto deles, a trabes dunha canalización característica, o desnivel entre eles é duns 175m.
Tamén podemos imaxinar o traballo que tubo que supoñer o transporte do grao e da fariña por estas paraxes empinadas.
Paulo Fabio Máximo fundou, en
nome do Emperador de Roma, a cidade de Lucus Augusti, catorce anos antes de nosa era, nun lugar alto e
próximo ao río Miño.Lucusfoi a capital do
Convento Xurídico Lucense, situado ao noroeste da gran Gallaecia, que
se estendía polo sur ata o río Douro.
Esta zona do territorio tiña moita importancia para o imperio dada a cantidade de minas de ouro existentes naGallaecia e Lucus Augusti
chegaría a ser unha importante cidade provincial.
Tres séculos despoise ante a situación político e militar,levantáronse novas
defensas: unha muralla de máis de dous quilómetros de perímetro, coroada
por 85 poderosas torres.
Ao caer o Imperio, a Gallaecia romana foi a
base territorial da monarquía sueva, o primeiro reino que se
organizou sobre as ruínas imperiais europeas.
O paso dos romanos por Lugo deixou un importante
patrimonio histórico, arquitectónico, e sobre todo lingüístico.
O contínuum lingüístico do
latín, dende Roma ata á Gallaecia, deixou a semente para que as linguas
do noso entorno evolucionasen e se consolidasen.
A distancia xeográfica e
temporal, sumada aos pousos lingüísticos autóctonos preexistentes e ás
influencias posteriores, deron como resultado as variedades modernas:
italiano, francés, catalán, castelán, portugués, galego…
O Arde Lucus, é unha festa que recrea a época dos romanos e dos castrexos, Botei en falta unha maior presencia da sociedade castrexa e autóctona, que tamén había, e tamén unha maior presencia do galego, actividades como o bautizo celta ou unha voda romana, teatro de rúa e outras moitas actividades estiveronfeitas en español, o pobo que esquece a súa historia cústalle moito levantar a cabeza e sacudir os antefaces para poder ver os seus intereses e o seu futuro.